Schoonheid in het verpleeghuis: Onzekerheid

Tijdens mijn werk als zuster heb ik mevrouw Jansen ontmoet. Ze is in de 80 en tekende altijd haar wenkbrauwen bij. Toen ze bij ons kwam wonen deed ze dat niet meer. Ze vertelde dat haar wenkbrauw potlood stomp was geworden. Ik heb haar geadviseerd om aan van haar kinderen te vragen of ze een puntenslijper mee kunnen nemen.  En dat heeft ze gedaan. De eerste volgende keer dat ik mevrouw Jansen  weer zag, had ze haar wenkbrauwen bijgetekend.  Mevrouw haar gezichtsuitdrukking was gelijk een stuk anders. Ik complimenteerde mevrouw met haar uiterlijk.  Onzeker vroeg ze of ik dat echt meende. Natuurlijk verzekerde ik haar.  Maar ik was ook nieuwsgierig waarom  ze dat vroeg. Wat bleek,  er waren huiskamergenoten die negatieve opmerkingen over haar wenkbrauwen hadden gemaakt. Ik zei tegen  mevrouw Jansen dat ze zich daar niets van moet aantrekken.  Ze gaf aan dat ze zich goed voelt als ze haar wenkbrauwen bij tekent . Ik heb gezegd dat ze dat dan vooral moet blijven doen. En tot op de dag van vandaag doet mevrouw Jansen dat.